Dag 120: 2393.1 (Snoqualmie) -> 2397.5

Bij hetzelfde ontbijttentje waar Mike, Superstar en ik gisteren hadden gegeten, bestelde ik mijn grootste ontbijt tot nog toe.
Portie toast (met boter en jam)
Portie hash browns
2 pannenkoeken
2 eieren 
2 strips bacon 
2 sausage links 
Cinnamon roll 
Stuck, Goatman en Happy vertrokken rond 14:00 nadat ze naar de brouwerij waren geweest. Ik geloof dat het een verwoedde poging van hun betrof om Goatman zo lang mogelijk hier in Snoqualmie te houden, aangezien hij degene is met het strakste schema. 
Mijn mobiel wilde ineens niet meer opladen waardoor ik me pijnlijk bewust werd van hoe afhankelijk ik ben van mijn mobiel. Navigatiesysteem, mobiele nummers, manier om hulpdiensten te contacten ineens viel het allemaal weg. Ik ging naar de supermarkt waar ik gisteren de liefde had bedreven met een calzone pizza. Hoewel ze nieuwe oplaadkabels verkochten, wilde dat niet helpen. Het probleem zat in de port. Opnieuw opstarten, blazen en een nieuw kabeltje aanschaffen: alle trucjes wilde niet helpen. Ik was ten einde raad. 
Ik kocht een tweede calzone als troost en de cassierr gaf me een gratis root beer uit medelijden. Ik bleef kloten met het draadje maar hij wilde maar niet opladen. Het schip was aan het zinken en ik trof de laatste voorbereidingen voordat we samen ten onder gingen. Ik stuurde Happy en Goatman een berichtje dat mijn mobiel niet meer wilde opladen zodat ze niet ongerust zouden worden als ik niet meer van me liet horen. Ook het thuisfront liet ik weten dat mijn mobiel het zou gaan begeven. Ik schreef alle nummers op uit mijn mobiel die ik mogelijk nodig zou hebben. 
Mijn calzone was klaar en ik liet de situatie even voor wat het was. Even 15 minuten genieten en dan maar weer terug naar de ellende. 
Toen ik mijn eten op had, begon ik toch maar weer wat te frunniken en wonder boven wonder begon mijn mobiel op te laden. Meteen trok ik mijn handen terug; ik wilde dit prachtige moment niet verstoren. Nadat mijn mobiel weer een volle batterij had, vertrok ik ook. 
Na een flinke klim van 4 mijl kampeerde ik bovenop een berg. ‘S avonds las ik buiten mijn tent terwijl coyotes in de verte aan het janken waren. Het gejank was vrij constant. Het geluid werd steeds gevolgt door een pauze van 30 seconden. Na een uurtje leek het gejank van steeds dichterbij te komen. Op een gegeven moment hoorde ik een jank die vroegtijdig werd onderbroken. Ik luisterde en het bleef stil. Pas 5 minuten later kon ik weer een jank horen die van veel verder weg leek te komen dan waar het de hele tijd van vandaan was gekomen. 
Ik denk dat een coyote me gezien had en maar had besloten een ander plekje op te zoeken om hikers wakker te houden. Slaap lekker.