Dag 17: 361.7 -> Wrightwood -> 367.2

Opgestaan met een enorm mooie zonsopgang. Omdat we vrij hoog hebben gekampeerd en er geen bewolking was, was het een onwijs koude nacht, ondanks donzen jas en donzen slaapzak. 
Onder het mom van vunzige hikergewoontes: 
De kookpot gebruiken waar je je vieze voeten in hebt gewassen om koffie te maken. Het laatste slokje koffie dat je drinkt is echter geen koffie meer te noemen aangezien het grotendeels bestaat uit sediment van resten aardappelpuree, stukjes steen en een verdwaalde blarenpleister van de voetenwasbeurt. Okay, dat laatste is wellicht overdreven. 
Er zijn twee mogelijkheden om in Wrightwood te komen: Je loopt 6 mijl door en hitched of je loopt het eikeltjespad (The Acorn Trail) af dat geen officieel onderdeel van de pct is. Hoewel ik een felle tegenstander ben van extra mijlen lopen die geen onderdeel zijn van de pct (2650 mijl is wel genoeg) kozen we er toch voor om het eikeltjespad af te gaan, hoewel het de minder populaire optie is van de twee. We kwamen er snel genoeg achter waarom de meeste hikers ervoor kiezen om voor optie 1 te gaan om Wrightwood in te komen. In een luttele 2 mijl daalden we zo’n 2300 feet. Dat vonden de voetjes iets minder. 
Terwijl ik het pad afhobbelde (een contaminatie die een perfecte omschrijving weergeeft van de manier waarop ik mij op dat moment voortbewoog), zag ik mijn eerste twee hertjes van de trail. Geen foto kunnen maken. Ik schrok zo erg van de aanwezigheid van een vreemd landzoogdier groter dan een konijn, dat ik vergat mijn mobiel er op tijd bij te pakken. Eenmaal in Wrightwood kregen we bij de Hard Wear store een pin van de PCT. Voorraden aangevuld. Ontbijt gehaald: omelet met zwarte olijven, babyspinazie en feta, 3 pannenkoeken en hashbrowns. Daarna hard gechilled met bier, en smiddags een enorme vleespizza gegeten. Dat ik ‘s middags dat eikeltjespad nog opkwam is een waarlijk PCT-wonder.