Dag 66: 1302.4 -> 1325.0 (DE HELFT) -> 1334.7

Vandaag om 14:00 bereikte ik het midwaypoint van de PCT. Het zette me, zoals ik al verwacht had, aan het denken. In mijn hoofd speelde er zich een aantal gesprekken af met familie en vrienden. Andere gezichten maar het onderwerp was steeds hetzelfde; uitleggen wat het voltooien (deze hersenspinsels spelen zich in de toekomst af) van de PCT mij gebracht had. En het was lastig om een concreet antwoord te bedenken. Althans een concreet antwoord is opzich makkelijk bedacht: Ik heb onwijs mooie natuur gezien. Ik heb interessante, intelligente, grappige en aardige mensen ontmoet en sommigen daarvan durf ik zelfs goede vrienden te noemen. Ik heb mezelf met deze katharsische wandeltocht op de proef gesteld en getoond dat ik in staat ben tot het voltooien (Nogmaals hersenspinsel in de toekomende tijd) van een fysieke en mentale uitdaging van dergelijk kaliber. 
Allemaal antwoorden die waar zijn, maar die mij op de een of andere reden nog niet helemaal tevreden stellen. Misschien komt het wel door mijn eigen mentaliteit of door de tijdgeest waarin ik leef en ben opgegroeid. Als rechtvaardiging voor het ondernemen van een dergelijke reis verwacht men (ik inclusief) dat er een bepaald concreet te noemen resultaat mag worden verwacht. Of misschien is de reis en de ervaring an sich genoeg om zichzelf te rechtvaardigen. Het verreikt je immers als mens, niet waar? 
Hmmm, nouja, gelukkig heb ik nog zo’n 1325 mijl om er nog eens goed over na te denken.