Dag 98: 1983.7 (Bend) (Zero)

Vandaag moesten er wat zaakjes geregeld worden. Ten eerste, moest ik mijn bounce box doorsturen. Mijn bounce box bevat de gear die ik niet meer nodig heb (micro spikes) en de gear die ik nooit nodig heb gehad (derde paar ondergoed - kidding! Or am I?). Het postkantoor waar ik mijn box naartoe had gestuurd, wist me te vertellen dat zij alle mail doorsturen naar een ander postkantoor in Bend... Bummer. 
Elke extra meter die moet worden gelopen buiten de PCT om voelt 3 keer zo lang. Ik trakteerde mezelf op een emmer met ijs (3 pints/1,5 liter?) voor tijdens de wandeltocht. De bounce box liet ik doorsturen naar Cascade Locks (de grens tussen Oregon en Washington). Nadat ik klaar was bij het postkantoor wachtte ik buiten op Katie die mij zou ophalen. Toen ze aankwam was ik 2,5 pints diep en miserabel. Hoewel ik het verspillen van voedsel een kwalijk iets vind, moest ik toch echt afstaan doen van de resterende halve pint. 
Een halfuur later had ik Katie ons naar ‘The Lot’ gereden. Een openlucht bar met foodtrucks. Juist, daar ging het eetffestijn door. 
Katie gaf om 18:00 Hulla Hoop les, maar aangezien haar leerlingen niet kwamen opdagen (warme dag), kon ze mij een rondleiding geen in de Hulla Hoop fabriek. Daarna reden we naar een uitkijkpunt om de omringende bergen en de zonsondergang te bekijken. Als kers op de taart gingen we naar een etablissement van Mcmenemins. 
Mcmenemins is een bedrijf uit Oregon dat historisch gebouwen opkoopt die anders gesloopt zouden worden. De originele structuren worden behouden, maar de gebouwen worden omgetoverd tot barretjes, hotels en soms zelf Turkse stoombaden. 
Katie en ik gingen naar de St. Francis Pub. De pub was oorspronkelijk een katholieke school. Mcmenemins had het jaren geleden echter omgetoverd tot hotel met 4 barren. 
Overal hingen schilderijen en foto’s die een beeld schetsten hoe de school was geweest. We bezochten de verschillende barretjes die door het gebruik van donker hout deden denken aan barren uit Gentleman’s clubs. Er was tevens een filmtheater verstopt achterin het eerste deel van de school. Een groot scherm met 20 rijen aan loveseats. Een comedie speelde en slechts enkele stoelen waren leeg. Met onze drankjes liepen we achter de rijen met stoelen zodat we het schouwspel niet zouden verstoren. 
Toen we uit de bioscoop kwamen, liepen we naar de andere kant van de school. ‘There are some secret rooms to be found here.’ Zei Katie. 
‘Really? Like, you pull a lever and then some trapdoors open up?’
‘Something like that. Come I’ll show you.’ 
We liepen naar buiten, over de parkeerplaats, naar de andere kant van de campus.
‘Is it okay to take our drinks with us? I know how strict the people here are on alcohol laws.’ 
‘Yeah, it’s all part of the same property, so we’ll be fine.’
Aan de andere kant van de campus kwamen we een ander gebouw tegen. Bij de hoofdingang hing een bord met de volgende tekst:
THE BROOM CLOSET
OPEN FROM 3 PM - 10 PM
‘What’s the broom closet?’ 
‘You’ll see.’
We gingen naar binnen en Katie vertelde me dat er op elke verdieping 1 geheime kamer kon worden gevonden. Enthousiast als een klein kind begon ik links en rechts tegen de muren te duwen. En na wat verkenningswerk en twee of drie verbaasde blikken vond ik het. Waar het hout van de muur normaal leek te fuseren met de verticale balken, was er 1 plek op de eerste verdieping waar er zich een donkere gleuf tussen het hout bevond. Ik duwde de zware houten muur naar binnen en kwam in een kleine kamer terecht. Nadat we beide binnen waren, en de deur achter ons was dichtgevallen, lichte de glow-in-the-dark versieringen op de muur op. Gietijzeren versieringen complementeerde de velle kleuren van de verf en gaven een impressie van een soort feëentuin. Op de tweede verdieping op precies dezelfde plek was er een qua grootte identieke kamer. Deze kamer was echter geverfd met speciale zwarte verf zodat de muren fungeerden als schoolbord waar bezoekers met krijt op konden tekenen. 
Op de derde verdieping was het iets anders. Aangezien ik wist waar ik naar zocht - ‘The Broom Closet’ - duurde het niet lang voordat ik de geheime kamer wist te vinden. Slechts op één deur op de derde verdieping stond ‘The Broom Closet’. 
Toen ik de deur openduwde ontsnapte mij een grinnik. De muren bekleed door bezemstelen van verschillende grootte. Het geheel deed instinctief denken aan een scene uit Harry Potter. 
‘Wow, that’s awesome.’
‘Yet, it’s not all.’ Moedigde Katie aan. 
Weer begon ik te duwen maar de muren gaven niet mee. Ik keek aandachtig om me heen en bemerkte dat de muur aan het einde van de hal aan de rechterkant slechts 1 bezem had. In tegenstelling tot de 3-4 bezemstelen die de andere muren sierden. Weer duwde ik en dit keer vond ik, tot mijn verrassing, een verstopte bar. 
Verbazing en kinderlijke elan. 
Today was a good day.